Albo to ciągłe bredzenie na temat myśli i czynu juz się uszami przelewa. Do kroćset diabłów! człowiek ma wrażenie, jakby żył wśród samych pozytywek. Czas najwyższy, żeby ktoś palnął pieścią w stół i krzyknął: Głupstwa  gadacie! 

Jeszcze dawno temu lubiłem czytać wywody naukowe o tym, jakie cechy znamionuja geniusza, a jakie talent, i próbując tych cech tak, jak sie próbuje różnych kapeluszy w sklepie, zazwyczaj orzekałem, że jestem geniuszem.

Ciągle się mówi, że dzieła sztuki należy oceniać "sine ira et studio", że powinno sie krytykować tylko dzieło, a nie osobę autora. Bynajmniej! Wszakże nie rozchodzi się o dzieło, ale o stan psychiczny, z którego ono wynikło, o zapatrywania autora, o to, co w nim jest najdroższe i najlepsze, bo nie ma rzeczy bardziej osobistej niż poezja! Wykazując, że czyjeś dzieło jest głupie, unicestwiam intelektualną istotę autora - to nie ulega wątpliwości.

Słyszeć niezabawność to zacząć umierać.

Wiedział, że jeśli się mylił, był głupcem. Ale miał jakąś ochotę zostać okrutnym głupcem, który za dużo myśli, w poprzek czyichś tajnych zamiarów - jakich? - w poprzek całej gęstwiny spraw niewiadomych.   

    - Ludzie. Tłum. Ale... Naprawdę jest to garstka... U szczytu myślącego świata stoi kilku ludzi. Nie, nie, nie ci, którzy rządzą. Mówię o tych, którzy myślą. Jest to garstka, a krok dalej czarna otchłań. I tak płyną czasy. Ulicą płynie rzeka. Lecz to nie to, myślę o tych kilku. Gdyby tak pójść i odwiedzić każdego z tych kilku w domu, spojrzeć i stwierdzić, na co są chorzy i jak smutni, bezradni, przygięci w obliczeniach, ile im jeszcze zostało, można by sie powieśić na ostatnich z odwiedzanych schodów.